Кемелішкі ляжаць амаль на самай мяжы з Літвой: да Мінска адсюль прыблізна 140 кіламетраў, да абласнога цэнтра, Гродна — больш за 280. Як і ў многіх аграгарадках, тут ёсць школа, працуюць клуб, амбулаторыя, але месца каларытнае, цікавае найперш сваім касцёлам Нараджэння Найсвяцейшай Дзевы Марыі, паглядзець на які час ад часу прыязджаюць турысты.

Пабудавалі гэтую святыню яшчэ ў канцы XVIII стагоддзя за грошы прадстаўніка вядомага ў Мінску старажытнага роду, генерал-ад'ютанта Станіслава Прушынска і ягонай жонкі Ганны з Камароўскіх. Планавалася, што праз пэўны час храм перабудуюць — ён стане каменным, але як быў раней драўляным, так і застаўся. Праз перабудову ў мінулым стагоддзі займеў рысы адразу некалькіх архітэктурных стыляў: мадэрна, неаготыкі і неакласіцызму.

 Старадаўніх драўляных касцёлаў на Беларусі не так шмат, і гэты, без сумневу, мае для нашай архітэктурнай спадчыны вялікае значэнне.

Што цікава, ён ніколі не зачыняўся, і набажэнствы адбываліся ў тым ліку пры Савецкім Саюзе. Магчыма, гэтае пастаянства дазволіла захаваць такі прыгожы храм, а таксама абразы, фігуры і партрэты сям'і фундатара, якія, мажліва, перавезлі сюды са Свіранаў — маёнтка Прушынскіх. Старадаўні арган 1786 года, праўда, не працуе, але ў астатнім пабудова выглядае дужа эстэтычна.

---

Да касцёла мы прыехалі ў 22:30 — прыкладна за паўгадзіны да пачатку набажэнства. У Кемелішках з 2021-га служыць ксёндз Аляксандр Сямінскі. Да гэтага ён працаваў у Ваўкавыску, а цяпер абслугоўвае адначасова два прыходы: літаральна толькі што ён вярнуўся з імшы, якую праводзіў у невялічкай вёсцы Вялікія Свіранкі, і пакрысе рыхтуецца да другой. Па яго словах, у нядзелю ў касцёл у Кемелішках прыходзіць ад 80 да 100 чалавек, але на святы людзей становіцца болей.

Тым часам касцёл паступова запаўняецца людзьмі. Сярод прысутных шмат гасцей — дзяцей і ўнукаў, што прыехалі на святы да сваякоў з буйных гарадоў і блізкіх райцэнтраў. Адны спяшаюцца заняць вольныя месцы на лавах, другія застаюцца стаяць каля ўвахода.

Над дзвярыма на лацінскай мове напісана Ad Maiorem Dei Gloria, што перакладаецца як «Для большай славы Божай».

За электронныя клавішы тым часам сядае выкладчыца мясцовай музычнай школы спадарыня Алена і нешта засяроджана вывучае ў нотах. «Якая ж арганістка — я баяністка. Яшчэ вучуся іграць, — пазней з усмешкай расказала жанчына. — Наш арган не працуе, а сінтэзатар куплены яшчэ даўным-даўно. Адным часам на ім дзяўчаты ігралі. Ксёндз Аляксандр таксама хацеў, каб была музыка, і з паўгода таму ён папрасіў пайграць, дык так і засталася. Цяпер засвойваю новую спецыяльнасць».

Хтосьці перашэптваецца са знаёмымі, нехта пайшоў спавядацца, але аб адзінаццатай каля алтара з'явіўся святар і ўсе падняліся з лавак — распачалася пастэрка.

Служба скончылася пасля поўначы. Памаліўшыся перад фігуркай маленькага Ісуса, які ляжыць у ясельках, вернікі павіншавалі адно аднаго і групкамі ці паасобку паспяшаліся дадому.

Неўзабаве на пляцы каля касцёла ўжо нікога не было, і малочнага колеру месяц асвечваў ціхую заснежаную прастору.

Аднак ужо сёння вернікі зноў вернуцца ў касцёлы на святочныя набажэнствы, пасля збяруцца дома за сталом. А ўжо 7 студзеня Божае Нараджэнне адзначаць праваслаўныя вернікі.

Чытайце таксама:

• Толькі без селядца і ікры! Гатуем святочную вячэру з традыцыйных беларускіх страў
• «Магу на Новы год працаваць, але на Раство — ніколі». Як беларусы сустракаюць Божае Нараджэнне

«Onlíner па-беларуску» ў Telegram. Моўныя віктарыны, тэсты для аматараў вандровак і тэксты на роднай мове

Ёсць пра што расказаць? Пішыце ў наш тэлеграм-бот. Гэта ананімна і хутка