Шэрая гісторыя

«Шэры чалавек» — тыповы для многіх правальных блокбастараў даўгабуд. Упершыню пра экранізацыю рамана Марка Грыні загаварылі больш за дзесяць гадоў таму. Увесь гэты час праект быў у руках братоў Русо, аднак акцёрскі склад часта змяняўся. Цікава, што спачатку галоўную ролю прымяраў на сябе Брэд Піт. Яшчэ больш цікава, што ў нейкі момант яго вырашылі замяніць на… Шарліз Тэрон.

У рэшце рэшт Энтані і Джо Русо надакучылі кінакоміксы, і яны вырашылі самастойна заняцца «сур'ёзным кіно». Нягледзячы на тое, што «Шэрага чалавека» аддалі пад крыло Netflix, менавіта браты Русо ў рамках уласнай кампаніі цалкам кіравалі здымкамі блокбастара. Яны тут і рэжысёры, і сцэнарысты, і прадзюсары, хіба што сярод акцёраў не мільгацяць.

На здымкі «Шэрага чалавека» Netflix вылучыла гіганцкі бюджэт у $200 мільёнаў. Нельга сказаць, што кампанія «ўсё паставіла на карту», аднак такі размах сапраўды вельмі цяжка адбіць у рамках стрымінгавага сэрвісу. Так, бываюць выключэнні ў выглядзе «Гульні ў кальмара» — гэты серыял сапраўды прыцягнуў да Netflix шмат новых падпісчыкаў. Аднак і бюджэт у паўднёвакарэйскага серыяла быў у дзесяць разоў меншы ў параўнанні з «Шэрым чалавекам». Складана ўявіць, што нейкі фільм можа падняць шуміху, якая прыцягне армію гледачоў.

Тым не менш у Netflix на гэта разлічваюць. Значыць, маюць на тое падставы. «Шэры чалавек» — не серыял, але карпарацыя мае намер зляпіць з яго новую франшызу. Плануецца скласці канкурэнцыю і «Джону Уіку», і бандыяне, і Борну. Увогуле, планаў на навінку вельмі шмат. Галоўнае — не збанкрутаваць па дарозе.

Шэры сюжэт

У цэнтры гісторыі — агент ЦРУ з пазыўным Сіера Шэсць. Дарэчы, ранейшыя сінопсісы не зусім дакладна апісвалі завязку фільма. Так, папярэдне ўсе (і мы ў тым ліку) пісалі, што галоўнага героя абвінавачваюць у здрадзе, саджаюць у турму, ён з яе збягае, становіцца наёмным забойцам, зарабляе сабе славу і адбіваецца ад паляўнічых на галовы.

Насамрэч усё куды прасцей (хоць здавалася б — куды яшчэ прасцей). Пачынаецца ўсё з таго, што ЦРУ якраз вызваляе з турмы маладога персанажа Раяна Гослінга. За кратамі ён апынуўся праз забойства, але не простае, а, як потым раскажуць, «высакароднае». Узамен бясконцага тэрміну яму прапануюць пасаду агента, які будзе выконваць брудныя справы ўпраўлення па ўсім свеце.

Доўгія гады ўсё было добра, пакуль адзін з цэрэушных выскачак не вырашыў замесці за сабой сляды. Яны, як водзіцца, запісаны на флэшцы і павінны быць знішчаны. Сіера Шэсць замест гэтага адным вокам праглядае файлы і разумее, што зараз паляваць будуць за ім. Галоўным апанентам становіцца адмарожаны Лойд, які любіць катаваць, узрываць, страляць і рагатаць, як сапраўдны злыдзень.

Не, гэта не Фрэдзі Меркуры

Проста так выратавацца самому не атрымаецца. Сіера Шэсць яшчэ абавязкова павінен выратаваць старога таварыша і яго пляменніцу, да якой ён вельмі прыкіпеў, а аднойчы нават выратаваў ёй жыццё. Вядома ж, без напарніцы таксама нікуды. Зразумела, спачатку парачку чакае высвятленне адносін, потым надыходзіць перыяд прыціркі і бязглуздых жартаў, і, нарэшце, атрымліваем зладжаную каманду.

Сюжэт — самае слабае месца «Шэрага чалавека». Зрэшты, гэта было зразумела ўжо па першай, памылковай трактоўцы гісторыі. У выніку яна аказалася яшчэ больш плоскай, абсурднай і тупой. Паверце, у сцэне перастрэлкі ў Празе вы сапраўды не зможаце абысціся без чарады «фэйспалмаў». У апраўданне ўсяму гэтаму звычайна гавораць, маўляў, у такога фільма і не павінен быць закручаны сюжэт. Згодны. І з астатнім у «Шэрага чалавека» справы ідуць значна лепей.

Ярка і гучна

У рэшце рэшт, сюжэтна гэтае кіно цалкам можна прыняць за ўзор баевікоў 1980—1990-х гадоў. Гэта па-добраму старамодны блокбастар з кучай выбухаў, перастрэлкамі, пагонямі, карыкатурным злодзеем, небяспечнымі дамамі і крутым, а таксама бясконца добрым героем. Рэальна, быццам у сярэдзіну дзевяностых акунаешся. Толькі з папраўкай на маштаб і відовішчнасць.

Відовішчнасць — вось што ў першую чаргу ўяўляе сабой «Шэры чалавек». Адзін атракцыён змяняецца іншым з зайздроснай рэгулярнасцю. Кожныя пяць хвілін паўстаюць новыя лакацыі. Ледзь прывыклі да шумнага Бангкока, як тут жа на ўвесь экран выводзяцца цітры з назвай Баку, яшчэ праз хвіліну — Вена. Харватыя, Чэхія, Англія, Францыя, нейкія джунглі. Размах бачны, пытанняў да трат і бюджэту няма. Відавочна, што на размах патрацілі ўсё да капейкі.

Часам усё гэта выглядае на грані. Здаецца, такое мільгаценне вось-вось прывядзе да прыступу эпілепсіі. Але ж не, аўтарам неяк удаецца ўтрымлівацца ў рамках прыстойнасці. Разнастайнасці дадаюць і ўражлівыя палёты дрона, які час ад часу стварае літаральна галавакружны эфект.

Тое ж тычыцца не толькі лакацый, але і саміх «атракцыёнаў». Не паспееш дажаваць чыпсы, як перастрэлка змяняецца пагоняй. Трамвай і самалёт, тачкі і матацыклы, замкі і пентхаусы, цесныя кватэркі і плошча мегаполіса, бег па даху і скачкі ў акно. Адчуванне, што Русо здолелі сабраць усе жанравыя клішэ ў рамках аднаго фільма. У іншай сітуацыі гэта магло б гучаць як прэтэнзія, але толькі не на гэты раз. Вельмі сакавіта, багата, вынаходліва браты падышлі да, так бы мовіць, «пераасэнсавання класікі».

Крыху горш з пастаноўкамі боек. Іх тут таксама шмат, але якраз у гэтым кірунку нічога новага стваральнікі стужкі сказаць не змаглі. Усё ж раней акцёры калашмацілі адзін аднаго больш тэхнічна і смачна. Дарэчы, пра акцёраў.

Гослінг vs Эванс

Дзве галоўныя зоркі фільма — Раян Гослінг і Крыс Эванс. Першаму не пашанцавала, а другі ратуе сваё акцёрскае партфоліа як можа.

Пра Гослінга, сапраўды кажучы, мала што і скажаш. Яго герой нешматслоўны, іграць тут няма чаго. Характар і асабістыя асаблівасці Шасцёркі так-сяк перадаюцца праз флэшбэкі (часам вельмі працяглыя), але менавіта Раяну Гослінгу месца для акцёрскага майстэрства тут не пакінулі. Перад гледачом стандартны мацак, наскрозь выдатны і правільны.

Куды цікавейшы Лойд. Здаецца, прахадны злыдзень, але дзякуючы Крысу Эвансу ён атрымаўся крышачку больш запамінальным, чым галоўны герой. Адчуванне, што «Капітан Амерыка» вырашыў напоўніцу скарыстацца шанцам пазбавіцца ад прыліплага да яго амплуа бязгрэшнага супергероя. У «Шэрым чалавеку» яго персанаж — шалёны маньяк, якога ніхто не баіцца, хоць ён да гэтага вельмі імкнецца. На жаль, сам Лойд па сцэнарыі — зусім звычайны і прадказальны антаганіст.

Жаночыя гераіні тут — статысткі і наогул ніяк не запамінаюцца. Магчыма, Ана дэ Армас імкнецца, але, ізноў жа, у сцэнарных рамках нічога зрабіць немагчыма. Тое ж тычыцца ўсіх другарадных герояў, у тым ліку «сапраўднага галоўнага злыдня» і апекуна апальнага агента. Апошняга, дарэчы, іграе Білі Боб Торнтан. На жаль, і яму тут рабіць няма чаго.

Парадокс у тым, што стрымінгавы «Шэры чалавек» значна лепш глядзеўся б на вялікім экране. Усе гэтыя выбухі з пагонямі ў кінатэатры ўспрымаюцца больш пазітыўна. Прынамсі, пажадана мець велізарны якасны тэлевізар (ці праектар) з добрай акустыкай. Вось толькі пераважная частка аўдыторыі Netflix усё роўна паглядзіць кіно ў лепшым выпадку на экране лэптопа.

Наш канал у Telegram. Далучайцеся!

Ёсць пра што расказаць? Пішыце ў наш тэлеграм-бот. Гэта ананімна і хутка

Перадрук тэксту і фотаздымкаў Onlíner без дазволу рэдакцыі забаронены. ng@onliner.by