У красавіку мы былі тут. Тады ўжо цвіла сон-трава — але яшчэ чапляўся за жыццё апошні лёд. Раім успомніць, як гэта выглядала.

А зараз расслабцеся і паспрабуйце знайсці дзесяць адрозненняў.

Важна як мага хутчэй уцячы ад прыкмет чалавечай прысутнасці. З кожным годам гэта ўсё больш складана.

Членістаногія і малюскі з апошніх сіл імкнуцца рабіць выгляд, што нас не існуе.

Амфібіі, якія ў мінулым выпуску былі ў анабіёзе, ужо адгулялі букетна-цукерачны перыяд. І пачалі свой цыкл штогадовай эвалюцыі: ад воднай стадыі да выхаду на сушу. Нам на тое ж самае спатрэбілася некалькі мільярдаў гадоў.

Бязлюдныя лясныя вадаёмы як могуць ствараюць уласныя «малыя архітэктурныя формы». Быў бы чалавек — упрыгожыў бы гэта тазікам або лебедзем з пакрышкі.

Імхі — вельмі ўплывовая супольнасць. Кіруюць ужо мільён гадоў, і нічога вы ім не зробіце.

За тым, што адбываецца, сочыць воўк, але сам не паказваецца.

Пні ды карчы — асаблівы від мастацтва. Выклікайце ЮНЕСКА.

У гэтай экасістэме прадугледжаны розныя завязаныя адзін на адным ландшафты і віды.

У нацпарку патрацілі ўсе ліміты на адценні зялёнага. Склады пустыя.

Левітацыя існуе.

Людзі тут таксама прадугледжаны, але ў правах роўныя з іншымі істотамі — смаўжамі, кветачкамі і карчамі.

Абы не вырашылі захапіць уладу.

---

Плануем працягваць гэты цыкл, пакуль не скончацца поры года. Або пакуль не скончымся мы. Гледзячы што адбудзецца раней.

«Onlíner па-беларуску» у Telegram. Падпісвайцеся, каб не прапусціць нашы новыя тэксты на роднай мове

Перадрук тэксту і фотаздымкаў Onlíner без дазволу рэдакцыі забаронены. ng@onliner.by